السَّلَامُ عَلَى الْبَتُولَةِ  الطَّاهِرَةِ، الصِّدِّيقَةِ الْمَعْصُومَةِ، الْبَرَّةِ التَّقِيَّةِ، سَلِيلَةِ  الْمُصْطَفَى وَ حَلِيلَةِ الْمُرْتَضَى وَ أُمِّ الْأَئِمَّةِ النُّجَبَاءِ.اللَّهُمَّ إِنَّها خَرَجَتْ مِنْ دُنْيَاهَا مَظْلُومَةً مَغْشُومَةً، قَدْ مُلِئَتْ دَاءً وَ حَسْرَةً وَ كَمَداً  وَ غُصَّةً، تَشْكُو إِلَيْكَ وَ إِلَى أَبِيهَا مَا فُعِلَ بِهَا، اللَّهُمَّ انْتَقِمْ لَهَا و خُذْ لَهَا بِحَقِّهَا. اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى اَّهْرَاءِ  اَّكِيَّةِ الْمُبَارَكَةِ الْمَيْمُونَةِ، صَلَاةً تَزِيدُ فِي شَرَفِ مَحَلِّهَا عِنْدَكَ وَ جَلَالَةِ مَنْزِلَتِهَا لَدَيْكَ، وَ بَلِّغْهَا مِنِّي السَّلَامَ، وَ السَّلَامُ عَلَيْهَا وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ. وَ تَقُولُ أَيْضاً: اللَّهُمَّ إِنِّي يُوهِمُنِي غَالِبُ ظَنِّي أَنَّ هَذِهِ الرَّوْضَةَ مُوَارَاةُ سَيِّدَةِ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ وَ مَثْوَاهَا، وَ مَوْضِعُ قَبْرِهَا وَ مَغْزَاهَا، فَصَلِّ عَلَيْهَا وَ أَبْلِغْهَا عَنِّي السَّلَامَ حَيْثُ حَلَّتْ وَ كَانَتْ‏. (ابن مشهدی، محمد بن جعفر، المزار الکبیر، ص 78، قم، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، چ اول، 1419هـ.ق.)

یکی از مباحث مهم در زندگی انسان، بحث الگو پذیری و انتخاب اسوه است. قرآن کریم که قانون اساسی برای زندگی انسان است، بیان می‌کند که از چه کسانی باید الگو گرفت و متابعت کرد، در جریان حبیب نجار در سوره مبارکه ی یاسین آمده است که يا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِينَ، اتَّبِعُوا مَنْ لا يَسْئَلُكُمْ أَجْراً وَ هُمْ مُهْتَدُونَ» اى قوم من! از فرستادگان خدا پيروى كنيد. از كسانى پيروى كنيد كه از شما اجرى نمى‏خواهند و خود هدايت يافته‏اند.

آیۀ مبارکه علت متابعت را هدایت رسولان بیان می‌کند که شما باید از کسانی الگو بگیرید که خود شان هدایت یافته هستند. یا در داستان حضرت موسی و حضرت خضر، حضرت موسی علیه السلام، از حضرت خضر درخواست می‎‌کند که آيا من از تو پيروى كنم تا از آنچه به تو تعليم داده شده است و مايه رشد و صلاح است به من بياموزى؟ هَلْ أَتَّبِعُكَ عَلى‏ أَنْ تُعَلِّمَنِ مِمَّا عُلِّمْتَ رُشْدا» (سوره کهف آیه 66). این بیان به ما می آموزد که باید کسانی را مقتدای خویش قرار داد که سبب رشد انسان شود. در زیارت جامعه می‌خوانیم که؛كَلَامُكُمْ‏ نُورٌ وَ أَمْرُكُمْ رُشْد» (تهذيب الأحكام ج‏6 ؛ ص100) سخن شما اهل‌بیت نور، و فرمان شما رشد است. با توجه به اینکه قرآن کریم در سوره ی نجم آیه 3 و 4، نسبت به رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم، میفرماید:وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى‏، إِنْ هُوَ إِلاَّ وَحْيٌ يُوحى‏» و هرگز از روى هواى نفس سخن نمى‏گويد. آنچه آورده چيزى جز وحى نيست كه به او وحى شده است. حال رسول گرامی اسلام در مورده حضرت زهرا سلام الله علیها فرموده است که:فَاقْتَدُوا بِاُّهَرَةِ» به حضرت زهرا سلام الله علیها اقتدا کنید. (متن حدیث در پایان آمده است). حال بیائیم در زندگی به آن حضرت اقتدا کنیم، و اگر این کار کار کردیم در دنیا و آخرت سعادت مند هستیم. یک نمونه از زندگی آن حضرت که راه گشایی بسیاری از مشکلات زندگی امروز ما است.

در یکی از روزهای پر مشقت، غذا در منزل امام علی(علیه السلام) و حضرت زهرا(سلام الله علیها) کمیاب شده بود. امام علیه السلام، از همسرش پرسید: فاطمه جان! غذایی داری که مقداری تناول کنیم؟ فاطمه(سلام الله علیها) پاسخ داد: دو روز است که غذای کافی در منزل نداریم و مقدار اندکی هم که داشتیم به شما بخشیدم و خودم رنج گرسنگی را تحمل کردم.

امام علی(علیه السلام) فرمود: چرا به من اطلاع ندادی؟» حضرت زهرا(سلام الله علیها) پاسخ داد:فَقَالَتْ يَا أَبَا الْحَسَنِ إِنِّي‏ لَأَسْتَحْيِي‏ مِنْ‏ إِلَهِي‏ أَنْ أُكَلِّفُكَ مَا لَا تَقْدِرُ عَلَيْهِ» ای ابا الحسن من از خدای خودم حیاء می کنم که ترا تکلیف به چیزی بکنم که در توان نداری. این یکی بزرگترین درس های زندگی است. اگر امروز به این درس عمل نمائیم، بسیاری از نزاع ها و درگیری ها، اختلافات و مشکلات خانوادگی، برطرف می‌گردد. به امید آن روز. والسلام.  

متن حدیث:رَوَتِ الْخَاصَّةُ وَ الْعَامَّةُ مِنْهُمْ ابْنُ شَاهِينٍ الْمَرْوَزِيُّ وَ ابْنُ شِيرَوَيْهِ الدَّيْلَمِيُّ عَنِ‏ الْخُدْرِيِّ وَ أَبِي هُرَيْرَةَ أَنَّ عَلِيّاً أَصْبَحَ سَاغِباً فَسَأَلَ فَاطِمَةَ طَعَاماً فَقَالَتْ مَا كَانَتْ إِلَّا مَا أَطْعَمْتُكَ مُنْذُ يَوْمَيْنِ آثَرْتُ بِهِ عَلَى نَفْسِي وَ عَلَى الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ فَقَالَ أَ لَا أَعْلَمْتَنِي فَأَتَيْتُكُمْ بِشَيْ‏ءٍ فَقَالَتْ يَا أَبَا الْحَسَنِ إِنِّي‏ لَأَسْتَحْيِي‏ مِنْ‏ إِلَهِي‏ أَنْ أُكَلِّفُكَ مَا لَا تَقْدِرُ عَلَيْهِ فَخَرَجَ وَ اسْتَقْرَضَ مِنَ النَّبِيِّ دِينَاراً فَخَرَجَ يَشْتَرِي بِهِ شَيْئاً فَاسْتَقْبَلَهُ الْمِقْدَادُ قَائِلًا مَا شَاءَ اللَّهُ فَنَاوَلَهُ عَلِيٌّ الدِّينَارَ ثُمَّ دَخَلَ الْمَسْجِدَ فَوَضَعَ رَأْسَهُ فَنَامَ فَخَرَجَ النَّبِيُّ فَإِذَا هُوَ بِهِ فَحَرَّكَهُ وَ قَالَ مَا صَنَعْتَ فَأَخْبَرَهُ فَقَامَ وَ صَلَّى مَعَهُ فَلَمَّا قَضَى النَّبِيُّ صَلَاتَهُ قَالَ يَا أَبَا الْحَسَنِ هَلْ عِنْدَكَ شَيْ‏ءٌ نُفَطِّرُ عَلَيْهِ فَنَمِيلَ مَعَكَ فَأَطْرَقَ لَا يُجِيبُ جَوَاباً حَيَاءً مِنْهُ وَ كَانَ اللَّهُ أَوْحَى إِلَيْهِ أَنْ يَتَعَشَّى تِلْكَ اللَّيْلَةَ عِنْدَ عَلِيٍّ فَانْطَلَقَا حَتَّى دَخَلَا عَلَى فَاطِمَةَ وَ هِيَ فِي مُصَلَّاهَا وَ خَلْفَهَا جَفْنَةٌ تَفُورُ دُخَاناً فَأَخْرَجَتْ فَاطِمَةُ الْجَفْنَةَ فَوَضَعَتْهَا بَيْنَ أَيْدِيهِمَا فَسَأَلَ عَلِيٌّ ع‏ أَنَّى لَكِ هذا قَالَتْ هُوَ مِنْ فَضْلِ اللَّهِ وَ رِزْقِهِ‏ إِنَّ اللَّهَ يَرْزُقُ مَنْ يَشاءُ بِغَيْرِ حِسابٍ‏ قَالَ فَوَضَعَ النَّبِيُّ كَفَّهُ الْمُبَارَكَ بَيْنَ كَتِفَيْ عَلِيٍّ ثُمَّ قَالَ يَا عَلِيُّ هَذَا بَدَلُ دِينَارِكَ ثُمَّ اسْتَعْبَرَ النَّبِيُّ بَاكِياً وَ قَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يُمِتْنِي حَتَّى رَأَيْتُ فِي ابْنَتِي مَا رَأَى زَكَرِيَّا لِمَرْيَمَ وَ فِي رِوَايَةِ الصَّادِقِ ع أَنَّهُ أَنْزَلَ اللَّهُ فِيهِمْ‏ وَ يُؤْثِرُونَ عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ‏.»

ابن شهر آشوب مازندرانى، محمد بن على، مناقب آل أبي طالب عليهم السلام (لابن شهرآشوب)، ج2، ص 76و77، قم، چاپ: اول، 1379 ق.»

متن حدیث:حَدَّثَنَا أَبُو الْحَسَنِ مُحَمَّدُ بْنُ عَمْرٍو الْبَصْرِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو الْقَاسِمِ نَصْرُ بْنُ الْحُسَيْنِ الصَّفَّارُ النَّهَاوَنْدِيُّ بِهَا قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو الْفَرَجِ أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ خُوزِيٍّ السَّامِرِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو بَكْرٍ الْقَاسِمُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ الْقَنْطَرِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا إِبْرَاهِيمُ بْنُ خَالِدٍ الْحُلْوَانِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ خَلَفٍ الْعَسْقَلَانِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ السَّرِيِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْمُنْكَدِرِ عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص‏ اقْتَدُوا بِالشَّمْسِ فَإِذَا غَابَتِ الشَّمْسُ فَاقْتَدُوا بِالْقَمَرِ فَإِذَا غَابَ الْقَمَرُ فَاقْتَدُوا بِاُّهَرَةِ فَإِذَا غَابَتِ اُّهَرَةُ فَاقْتَدُوا بِالْفَرْقَدَيْنِ فَقَالُوا يَا رَسُولَ اللَّهِ فَمَا الشَّمْسُ وَ مَا الْقَمَرُ وَ مَا اُّهَرَةُ وَ مَا الْفَرْقَدَانِ فَقَالَ أَنَا الشَّمْسُ وَ عَلِيٌّ الْقَمَرُ وَ اُّهَرَةُ فَاطِمَةُ وَ الْفَرْقَدَانِ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ»

ابن بابويه، محمد بن على، معاني الأخبار، ص114و115، تک جلدی، دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسين حوزه علميه قم - قم، چاپ:اول، 1403 ق.»

زیارت نامه حضرت زهرا سلام الله علیها

يَا مُمْتَحَنَةُ امْتَحَنَكِ‏ اللَّهُ‏ الَّذِي خَلَقَكِ قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَكِ فَوَجَدَكِ لِمَا امْتَحَنَكِ صَابِرَةً وَ زَعَمْنَا أَنَّا لَكِ أَوْلِيَاءُ وَ مُصَدِّقُونَ وَ صَابِرُونَ لِكُلِّ مَا أَتَانَا بِهِ أَبُوكَ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ أَتَى بِهِ وَصِيُّهُ فَإِنَّا نَسْأَلُكِ إِنْ كُنَّا صَدَّقْنَاكِ‏ إِلَّا أَلْحَقْتِنَا بِتَصْدِيقِنَا لَهُمَا لِنُبَشِّرَ أَنْفُسَنَا بِأَنَّا قَدْ طَهُرْنَا بِوَلَايَتِك»، ( طوسى، محمد بن الحسن، مصباح المتهجّد و سلاح المتعبّد، ج2، ص711، مؤسسة فقه الشيعة - بيروت، چاپ: اول، 1411 ق.)

اى آن كه خدايى كه تو را خلق كرد، پيش از خلقت بيازمود و در آن آزمايش بر هر گونه بلا و مصيبت تو را شكيبا و بردبار گردانيد، و ما چنين پنداريم كه دوستان شما هستيم و مقام بزرگى شما را تصديق مى‏كنيم و بر هر دستور و تعليمات الهى كه پدر شما و وصيّش كه درود حق بر او، و آلش باد براى ما آورد صبور و مطيع خواهيم بود.پس ما درخواست مى‏كنيم هرگاه كه مصدق و مؤمن به شما هستيم كه ما را بواسطه اين تصديق به رسول و وصيش، خدا به شما ملحق فرمايد، تا به ما مژده رسد كه بواسطه دوستى شما ما را از گناهان پاك سازد.

دعای های حضرت زهرا سلام الله علیها، در ایام هفته

دعای روز شنبه

اللَّهُمَّ افْتَحْ لَنَا خَزَائِنَ رَحْمَتِكَ وَ هَبْ لَنَا اللَّهُمَّ رَحْمَةً لَا تُعَذِّبُنَا بَعْدَهَا فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ وَ ارْزُقْنَا مِنْ فَضْلِكَ الْوَاسِعِ رِزْقاً حَلَالًا طَيِّباً وَ لَا تُحْوِجْنَا وَ لَا تُفْقِرْنَا إِلَى أَحَدٍ سِوَاكَ وَ زِدْنَا لَكَ شُكْراً وَ إِلَيْكَ فَقْراً وَ فَاقَةً وَ بِكَ عَمَّنْ سِوَاكَ غِنًى وَ تَعَفُّفاً اللَّهُمَّ وَسِّعْ عَلَيْنَا فِي الدُّنْيَا اللَّهُمَّ إِنَّا نَعُوذُ بِكَ أَنْ تَزْوِيَ وَجْهَكَ عَنَّا فِي حَالٍ وَ نَحْنُ نَرْغَبُ إِلَيْكَ فِيهِ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَعْطِنَا مَا تُحِبُّ وَ اجْعَلْهُ لَنَا قُوَّةً فِيمَا تُحِبُّ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.»

خداوندا، خزينه هاي رحمتت را بر ما بگشاي، و خدايا بر ما رحمتي ارزاني دار كه پس از آن در دنيا و آخرت ما را عذاب نفرمائي و از فضل گسترده ات،‌ رزقي ما را روزي فرما که حلال و پاك باشد، و ما را حاجتمند و نيازمند به غير خود مكن، بر شكر ما به خود بيافزا و فقر و نياز ما را نسبت به خود افزون فرما، و ما را از غير خود بي نياز نما.

خداوندا، رحمت خويش را در دنيا بر ما بگستران. خدايا به تو پناه مي بريم از اين كه در هر حالي، رويت را از ما برگرداني در حالي كه ما روي به سوي تو و ميل به تو داريم. خدايا، بر محمد و آل محمد درود فرست، و آنچه دوست مي داري به ما عطا فرما، و آن را عامل قدرت،‌ و توانايي ما را در آنچه كه دوست مي داري قرار ده. اي مهربانترين مهربانان.

دعای روز یکشنبه

اللَّهُمَّ اجْعَلْ أَوَّلَ يَوْمِي هَذَا فَلَاحاً وَ آخِرَهُ نَجَاحاً وَ أَوْسَطَهُ صَلَاحاً اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اجْعَلْنَا مِمَّنْ أَنَابَ إِلَيْكَ فَقَبِلْتَهُ وَ تَوَكَّلَ عَلَيْكَ فَكَفَيْتَهُ وَ تَضَرَّعَ إِلَيْكَ فَرَحِمْتَهُ»

خداوندا، ابتداي اين روزم را رستگاري و آخرش را پيروزي و ميانه اش را صلاح مقرّر فرما! خدايا! بر محمد و آل محمد درود فرست، و ما را در زمره آنان قرار ده كه به سوي تو، انابه مي كنند و تو آن را پذيرفته اي، و به تو توكل مي كنند و تو آنان را كفايت می کنی، و به سوي تو تضرع مي كنند و تو آنان را بخشيده اي.

دعای روز دوشنبه

اللّهُمَّ إِنّي أَسْئَلُكَ قُوَةً في عِبادَتِكَ، وَ تَبَصُّرَاً في كِتابِكَ، وَ فَهْمَاً فِي حُكْمِكَ، َاللّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ لاتَجْعَلِ الْقُرآنَ بِنا ماحِلاً، والصِّراطَ زائِلاً وَ مُحَمَّداً صَلّي اللهُ عَليْهِ وَ آلِهِ عَنّا مُوَلِّيَاً.»

خداوندا، من از تو قدرتي خواهم در عبادت تو، و بصيرتي در قرآن تو،‌و فهمي از احكام و دستورات تو . خداوندا، بر محمد و آل محمد درود فرست، خدايا به خاطر اعمال مان قرآن را دشمن ما قرار مده و بر اثر رفتارمان ما را از صراط ملغزان و روي محمد صلی الله علیه وآله وسلم، را از ما بر مگردان.

دعای روز سه شنبه

اَللّهُمَّ اجْعَلْ غَفْلَةَ النّاسِ لَنا ذِكْراً، وَ اجْعَلْ ذِكْرَهُمْ لَنا شُكْرَاً، وَاجْعَلْ صالِحَ ما نَقُولُ بِأَلْسِنَتِنا نِيَّةً في قُلُوبِنا. اَللّهُمَّ إِنَّ مَغْفِرَتَكَ أَوْسَعُ مِنْ ذُنُوبِنا، وَ رَحْمَتَكَ أَرْجَي عِنْدَنا مِنْ أَعْمالِنا. اَللّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ وَفِّقْنا لِصالِحِ الإَعْمالِ وَالصَّوابِ مِنَ الْفِعالِ.»

خداوندا، غفلت مردم از ما را مبدل به ياد خود فرما، و يادشان را براي ما عامل شكرگذاري قرار ده، و قول نيكي كه به زبان مي گوييم،‌ نيت قلبي مان قرار ده. بارخدايا، بخشش تو از گناه ما وسيعتر است، و رحمتت اميدوار كننده تر از اعمال ماست. خداوندا، بر محمد و آل محمد درود فرست، و ما را بر انجام اعمال نيك و افعال درست موفق گردان.

دعای روز چهارشنبه

اَللّهُمَّ احْرُسْنا بِعَيْنِكَ الَّتي لا تَنامُ، وَ رُكْنِكَ الَّذي لا يُرامُ وَ بِأَسْمائِكَ الْعِظامِ وَصَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَاحْفَظْ عَلَيْنا مالَوْ حَفِظَهُ غَيْرُكَ ضاعَ، وَاسْتُرْ عَلَيْنا ما لَوْ سَتَرهُ غَيْرُكَ شاعَ. وَاجْعَلْ كُلَّ ذلِكَ لَنا مِطْواعَاً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعاءِ، قَرِيبٌ مُجيبٌ.»

خداوندا، با چشمانت كه آن ها را خوابي نيست و با ركن ستونت كه آن را كژي و سستي نيست و با اسماء و نامهاي عظيمت ما را حفظ فرما، و بر محمد و آل محمد درود فرست، و آن را براي ما حفظ فرما كه غير تو اگر بر حفظ آن قيام كند، تباهش مي كند، و آن را از ما بپوشان كه اگر غير تو بخواهد مستورش كند، افشايش مي كند، و تمام اين امور را سبب فرمانبرداري مان از خودت قرار ده كه تو شنونده دعايي و به ما نزديكي و اجابت كننده دعائي .

دعای روز پنجشنبه

اَللّهُمَّ إِنّي أَسْئَلُكَ الْهُدَي وَالتُّقي وَالْعِفافَ وَالْغِنَي، وَالْعَمَلَ بِما تُحِبُّ وَ تَرْضي. اَللّهُمَّ إِنّي أَسْئَلُكَ مِنْ قُوَّتِكَ لِضَعْفِنا، وَمِنْ غِناكَ لِفَقْرِنا وَ فَاقَتِنا، وَ مِنْ حِلْمِكَ وَ عِلْمِكَ لِجَهْلِنا. اَللّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ أعِنّا عَلي شُكْرِكَ وَ ذِكْرِكَ، وَ طاعَتِكَ وَ عِبادَتِكَ، بِرَحْمَتِكَ يا أَرْحَمَ الّراحِمينَ.»

خداوندا، من از تو هدايت و تقوا و عفت و بي نيازي و عمل به آنچه را كه تو دوست مي داري و بدان رضايت مي دهي، مي خواهم. پروردگارا! از تو مسألت دارم كه ما را قدرتي دهي تا ضعف مان را بهبود بخشيم، و از حلم و صبر، و علمت بهره اي دهي تا جهل مان را درمان كنيم. خداوندگارا! بر محمد و آل محمد درود فرست، و ما را بر شكر و ذكر و فرمانبرداري و عبادتت ياري فرما، به رحمتت سوگند اي مهربانترين مهربانان .

دعای روز جمعه

اَللّهُمَّ اجْعَلْنا مِنْ أَقْرَبِ مَنْ تَقَرَّبَ إِلَيْكَ، وَ أَوْجَهِ مَنْ تَوَجَّهَ إِلَيْكَ، وَ أَنْجَحِ مَنْ سَأَلَكَ وَتَضَرَّعَ إِلَيْكَ. اَللّهُمَّ اجْعَلْنا مِمَّنْ كَأَنَّهُ يَراكَ إِلي يَوْمِ الْقِيامَةِ الَّذي فِيهِ يَلْقاكَ، وَلا تَمُتْنا إِلاّ عَلي رِضاكَ . اَللّهُمَّ وَاجْعَلْنا مِمَّنْ أَخْلَصَ لَكَ بِعَمَلِهِ وَ أَحَبَّكَ في جَمِيعِ خَلْقِكَ. اَللّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَاغْفِرْ لَنا مَغْفِرَةً جَزْمَاً، حَتْماً، لا نَقْتَرِفُ بَعْدَها ذَنْباً، وَ لا نَكْتَسِبُ خَطيئَةً وَلا إِثْمَاً. اَللّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، صَلاةً نامِيَةً دَائِمَةً زاكِيَةً مُتَتابِعَةً مُتَواصِلَةً مُتَرادِفَةً بِرَحْمَتِكَ يا أَرْحَمَ الرّاحِمين.»

خداوندا، ما را از جمله كساني قرار ده كه بيش از همه به تو نزديكي جسته اند، و از آنان كه بيش از همه روي به سوي تو دارند، و از كساني كه درخواست شان بيش از همه روا گشته و به پيشگاهت تضرع و فروتني آورده اند. خدايا! ما را تا روز قيامت، در زمره آنان قرار ده كه گويي تو را مي بينند،‌ قيامتي كه در آن، تو را ملاقات خواهند كرد، و ما را نميران مگر بر رضاي خودت. خداوندا، ما را از كساني قرار ده كه به عمل خويش اخلاص به پيشگاهت آورده و در ميان همه خلق و آفريدگانت، تو را دوست مي دارند. خداوندا! بر محمد و آل محمد درود فرست، و ما را با آمرزشي قطعي و حتمي بيامرز كه پس از آن نه گناهي به انجام رسانيم و نه خطايي مرتكب شويم. خدايا! بر محمد و آل محمد درود فرست، درودي كه همواره فزوني يابد و دايمي و پاك و بسيار و بدون فاصله و در پي هم باشد به رحمتت سوگند اي مهربان ترين مهربانان.

متن حدیث:الْبَلَدُ الْأَمِينُ، أَدْعِيَةُ الْأُسْبُوعِ لِفَاطِمَةَ ع دُعَاءُ يَوْمِ السَّبْتِ اللَّهُمَّ افْتَحْ لَنَا خَزَائِنَ رَحْمَتِكَ وَ هَبْ لَنَا اللَّهُمَّ رَحْمَةً لَا تُعَذِّبُنَا بَعْدَهَا فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ وَ ارْزُقْنَا مِنْ فَضْلِكَ الْوَاسِعِ رِزْقاً حَلَالًا طَيِّباً وَ لَا تُحْوِجْنَا وَ لَا تُفْقِرْنَا إِلَى أَحَدٍ سِوَاكَ وَ زِدْنَا لَكَ شُكْراً وَ إِلَيْكَ فَقْراً وَ فَاقَةً وَ بِكَ عَمَّنْ سِوَاكَ غِنًى وَ تَعَفُّفاً اللَّهُمَّ وَسِّعْ عَلَيْنَا فِي الدُّنْيَا اللَّهُمَّ إِنَّا نَعُوذُ بِكَ أَنْ تَزْوِيَ وَجْهَكَ عَنَّا فِي حَالٍ وَ نَحْنُ نَرْغَبُ إِلَيْكَ فِيهِ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَعْطِنَا مَا تُحِبُّ وَ اجْعَلْهُ لَنَا قُوَّةً فِيمَا تُحِبُّ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ-  دُعَاءُ يَوْمِ الْأَحَدِ اللَّهُمَّ اجْعَلْ أَوَّلَ يَوْمِي هَذَا فَلَاحاً وَ آخِرَهُ نَجَاحاً وَ أَوْسَطَهُ صَلَاحاً اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اجْعَلْنَا مِمَّنْ أَنَابَ إِلَيْكَ فَقَبِلْتَهُ وَ تَوَكَّلَ عَلَيْكَ فَكَفَيْتَهُ وَ تَضَرَّعَ إِلَيْكَ فَرَحِمْتَهُ-  دُعَاءُ يَوْمِ الْإِثْنَيْنِ اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ قُوَّةً فِي عِبَادَتِكَ وَ تَبَصُّراً فِي كِتَابِكَ وَ فَهْماً فِي حُكْمِكَ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ لَا تَجْعَلِ الْقُرْآنَ بِنَا مَاحِلًا وَ الصِّرَاطَ زَائِلًا وَ مُحَمَّداً ص عَنَّا مُوَلِّياً.» مُحَمَّداً ص عَنَّا مُوَلِّياً-  دُعَاءُ يَوْمِ الثَّلَاثَاءِ اللَّهُمَّ اجْعَلْ غَفْلَةَ النَّاسِ لَنَا ذِكْراً وَ اجْعَلْ ذِكْرَهُمْ لَنَا شُكْراً وَ اجْعَلْ صَالِحَ مَا نَقُولُ بِأَلْسِنَتِنَا نِيَّةً فِي قُلُوبِنَا اللَّهُمَّ إِنَّ مَغْفِرَتَكَ أَوْسَعُ مِنْ ذُنُوبِنَا وَ رَحْمَتَكَ أَرْجَى عِنْدَنَا مِنْ أَعْمَالِنَا اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ وَفِّقْنَا لِصَالِحِ الْأَعْمَالِ وَ الصَّوَابِ مِنَ الْفِعَالِ-  دُعَاءُ يَوْمِ الْأَرْبِعَاءِ اللَّهُمَّ احْرُسْنَا بِعَيْنِكَ الَّتِي لَا تَنَامُ وَ رُكْنِكَ الَّذِي لَا يُرَامُ وَ بِأَسْمَائِكَ الْعِظَامِ وَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ احْفَظْ عَلَيْنَا مَا لَوْ حَفِظَهُ غَيْرُكَ ضَاعَ وَ اسْتُرْ عَلَيْنَا مَا لَوْ سَتَرَهُ غَيْرُكَ شَاعَ وَ اجْعَلْ كُلَّ ذَلِكَ لَنَا مِطْوَاعاً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعَاءِ قَرِيبٌ مُجِيبٌ-  دُعَاءُ يَوْمِ الْخَمِيسِ اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ الْهُدَى وَ التُّقَى وَ الْعَفَافَ وَ الْغِنَى وَ الْعَمَلَ بِمَا تُحِبُّ وَ تَرْضَى اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ مِنْ قُوَّتِكَ لِضَعْفِنَا وَ مِنْ غِنَاكَ لِفَقْرِنَا وَ فَاقَتِنَا وَ مِنْ حِلْمِكَ وَ عِلْمِكَ لِجَهْلِنَا اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَعِنَّا عَلَى شُكْرِكَ وَ ذِكْرِكَ وَ طَاعَتِكَ وَ عِبَادَتِكَ بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ- دُعَاءُ يَوْمِ الْجُمُعَةِ اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا مِنْ أَقْرَبِ مَنْ تَقَرَّبَ إِلَيْكَ وَ أَوْجَهِ مَنْ تَوَجَّهَ إِلَيْكَ وَ أَنْجَحِ مَنْ سَأَلَكَ وَ تَضَرَّعَ إِلَيْكَ اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا مِمَّنْ كَأَنَّهُ يَرَاكَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ الَّذِي فِيهِ يَلْقَاكَ وَ لَا تُمِتْنَا إِلَّا عَلَى رِضَاكَ اللَّهُمَّ وَ اجْعَلْنَا مِمَّنْ أَخْلَصَ لَكَ بِعَمَلِهِ وَ أَحَبَّكَ فِي جَمِيعِ خَلْقِكَ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اغْفِرْ لَنَا مَغْفِرَةً جَزْماً حَتْماً لَا نَقْتَرِفُ بَعْدَهَا ذَنْباً وَ لَا نَكْتَسِبُ خَطِيئَةً وَ لَا إِثْماً اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ صَلَاةً نَامِيَةً دَائِمَةً زَاكِيَةً مُتَتَابِعَةً مُتَوَاصِلَةً مُتَرَادِفَةً بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ‏.»، (مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى‏، بحار الانوار، ج‏87، ص338، دار إحياء التراث العربي‏، بیروت- لبنان، چ دوم، 1403هـ.ق.)

از دست نوشته شیخ شهید نقل است: که حضرت رسول(صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: هرکه می‌خواهد خداوند در قیامت اعمال زشتش را بر او عرضه نکند و پرونده گناهانش را نگشاید، باید این دعا را بعد از هر نماز بخواند:اللّهُمَّ إِنَّ مَغْفِرَتَكَ أَرْجَى مِنْ عَمَلِى ، وَ إِنَّ رَحْمَتَكَ أَوْسَعُ مِنْ ذَنْبِى ، اللّٰهُمَّ إِنْ كَانَ ذَنْبِى عِنْدَكَ عَظِيماً ، فعَفْوُكَ أَعْظَمُ مِنْ ذَنْبِى ، اللّٰهُمَّ إِنْ لَمْ أَكُنْ أَهْلاً أَنْ أَبْلُغَ رَحْمَتَكَ ، فَرَحْمَتُكَ أَهْلٌ أَنْ تَبْلُغَنِى وَتَسَعَنِى ، لِأَنَّهَا وَسِعَتْ كُلَّ شَىْءٍ، بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.» (تعقیبات مشترکه، مفاتیح الجنان)

بار خدایا! همانا آمرزش تو از عمل من امیدوار کننده‌تر و مهربانی تو از گناه من گسترده‌تر است، بار خدایا! اگر گناهانم نزد تو بزرگ است، گذشت تو از گناه من بزرگ‌تر است، بار خدایا! اگرچه شایسته بدست آوردن رحمت تو نیستم، امّا رحمت تو سزاوار است که به من برسد و مرا فراگیرد، زیرا رحمتت همه‌چیز را فراگرفته است، به‌حق مهربانیت، ای مهربان‌ترین مهربانان.

مرحوم کلينى در کتاب شریف کافی، از حضرت باقر عليه السّلام روايت كرده‏ هركه پس از نماز واجب، پيش از آن‏كه پاهاى خود را بگرداند، سه مرتبه اين دعا را بخواند، خدا گناهان او را بيامرزد، هرچند در كثر مانند كف دريا باشند. اَسْتَغْفِرُ اللَّهَ الَّذى لا اِلهَ اِلاّ هُوَ الْحَىُّ الْقَيُّومُ ذُوالْجَلالِ وَالاِكْرامِ وَاَتُوبُ اِلَيْهِ.» آمرزش مى‏ طلبم از خدا، كه معبودى جز او نيست، زنده و به خود پاينده و صاحب بزرگى و بزرگوارى است و به سوى او باز مى ‏گردم.

متن حدیث: الكافي (ط - الإسلامية) ؛ ج‏2 ؛ ص521

مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عَبْدِ الصَّمَدِ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ حَمَّادٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ: مَنْ قَالَ فِي دُبُرِ صَلَاةِ الْفَرِيضَةِ قَبْلَ أَنْ يَثْنِيَ رِجْلَيْهِ- أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ الَّذِي‏ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ* ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ‏ وَ أَتُوبُ إِلَيْهِ. ثَلَاثَ مَرَّاتٍ غَفَرَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ ذُنُوبَهُ وَ لَوْ كَانَتْ مِثْلَ زَبَدِ الْبَحْرِ.»

در کتاب عدة الداعی دعایی نقل شده است که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم، فرمود؛ جبرئیل امین بر من نازل شد، در حالی که شاد و خندان بود. بر من سلام کرد، گفتم: یا جبرئیل چه خبر است؟ گفت: خدای عز و جل برایت هدیه‌ای فرستاده است و آن کلماتی از گنج‌های بهشت است که خدا به تو کرامت فرموده است. گفتم: آن کلمات چیست؟ عرض کرد: بگوید:یا من اظهرَ الجمیلَ و سَتَرَ القبیحَ يَا مَنْ لَمْ يُؤَاخِذْ بِالْجَرِيرَةِ وَ لَمْ يَهْتِكِ السِّتْرَ، يَا عَظِيمَ الْعَفْوِ يَا حَسَنَ التَّجَاوُزِ يَا وَاسِعَ الْمَغْفِرَةِ يَا بَاسِطَ الْيَدَيْنِ بِالرَّحْمَةِ، يَا صَاحِبَ كُلِّ نَجْوَى وَ يَا مُنْتَهَى كُلِّ شَكْوَى، يَا كَرِيمَ الصَّفْحِ، يَا عَظِيمَ الْمَنِّ يَا مُبْتَدِئاً بِالنِّعَمِ قَبْلَ اسْتِحْقَاقِهَا يَا رَبَّنَا وَ يَا سَيِّدَنَا وَ يَا مَوْلَانَا يَا غَايَةَ رَغْبَتِنَا أَسْأَلُكَ يَا اللَّهُ أَنْ لَا تُشَوِّهَ خَلْقِي بالنار». پیغمبر خدا به جبرئیل فرمود: ثواب این کلمات چیست؟ ‏جبرئیل عرض کرد: هیهات هیهات» کسی بتواند آن را به شماره آورد، اگر تمام ملائکه هفت آسمان و هفت طبقه زمین، بخواهند ثواب آن را تا روز قیامت توصیف کنند قادر نیستند حتی جزئی از یک جزء این کلمات را توصیف نمایند.

هنگامی که بنده خدا بگوید: یا من اظهر الجمیل و ستر القبیح» ای خدایی که زیبایی‌ها را آشکار و زشتی‌ها را می‌پوشانی، خدا او را می‌پوشاند، در دنیا بر او رحمت می‌فرستد و در آخرت او را جمیل و زیبا می‌گرداند. هزار پرده در دنیا و آخرت او را می‌پوشاند. هنگامی که بگوید: يَا مَنْ لَمْ يُؤَاخِذْ بِالْجَرِيرَةِ وَ لَمْ يَهْتِكِ السِّتْرَ» خدا او را محاسبه نمی‌کند در روزی که همه پرده‌ها پاره می‌شود، پرده او دریده نمی‌شود. هنگامی که بگوید: یا عظیم العفو» خدا گناهانش را می‌آمرزد حتی همچون کف دریا زیاد باشد. هنگامی که بگوید: یا حسن ال» ای خدایی که زیبا می‌گذری، خدا گناهانش را می‌آمرزد، حتی گناهان هولناک و گناهان کبائر که مرتکب شده است. هنگامی که بگوید: یا واسع المغفره» ای خدایی که مغفرت تو وسیع است، هفتاد باب از رحمت بر او می گشاید و او را در رحمت خود فرو می‌برد هنگامی که از دنیا خارج شود. وقتی بگوید: یا باسط الیدین بالرحمة» خداوند دست رحمتش را بر او می‌گشاید. وقتی بگوید: يَا صَاحِبَ كُلِّ نَجْوَى وَ يَا مُنْتَهَى كُلِّ شَكْوَى» ای صاحب راز پنهان، ای نهایت همه شکوه‌ها، خداوند ثواب همه مصیبت دیده‌ها و همه مردم اعم از سالم، مریض، زیان دیده، مسکین و فقیر را تا روز قیامت به او عطا فرماید. هنگامی که بگوید: يَا كَرِيمَ الصَّفْحِ» خداوند کرامت انبیاء را به او عطا فرماید. هنگامی که بگوید: يَا عَظِيمَ الْمَنِّ» خداوند آرزوهایش را برآورده می‌سازد و حتی آرزوهای خوب مردم را نیز برای او برآورده می‌کند. هنگامی که بگوید: يَا مُبْتَدِئاً بِالنِّعَمِ قَبْلَ اسْتِحْقَاقِهَا» خدا اجر تمام کسانی که نعمت‌هایش را شکر کرده‌اند به او عنایت می‌کند. هنگامی که بگوید: يَا رَبَّنَا وَ يَا سَيِّدَنَا» خداوند به ملائکه‌اش می‌فرماید: ای فرشتگان من شاهد باشید، من او را آمرزیدم و به عدد تمام مخلوقات بهشت، جهنم، زمین و آسمان، خورشید و ماه، ستارگان و قطره‌های باران، انواع مخلوقات، کوهها و سنگ ریزه‌ها، عرش و کرسی به او اجر و ثواب عطا نمودم. هنگامی که بگوید: وَ يَا مَوْلَانَا» خداوند قلب او را پر از نور ایمان می‌گرداند. هنگامی که بگوید: يَا غَايَةَ رَغْبَتِنَا» خداوند روز قیامت آنچه را که او و دیگر خلایق به او میل و رغبت دارند عطا فرماید. هنگامی که بگوید: أَسْأَلُكَ يَا اللَّهُ أَنْ لَا تُشَوِّهَ خَلْقِي بِالنَّارِ» خدایا مرا از آتش جهنم حفظ کن. خدا می‌فرماید: ای ملائکه من شاهد باشید او و پدر و مادرش، خانواده‌اش، فرزندانش، همسایگانش را از آتش جهنم آزاد کردم. شفاعت او را در مورد هزار نفر که آتش بر آنها واجب شده می‌پذیرم. ای محمد این کلمات را به متقین بیاموز و به منافقین یاد نده. این دعایی است که مستجاب می‌شود و هرکس بخواند به اجابت می‌رسد. این دعایی است که اهلِ بیت المأمور در هنگام طواف به دور بیت المأمور می‌خواندند. التماس دعا.

اربعین آمد و اشگم ز بصر می آید

گوییا زینب محزون ز سفر می آید

باز در کرب و بلا شیون و شینی برپاست

کز اسیران ره شام خبر می آید

***

زبان حال سکینه

بی گل رویت پدر از زندگی دل برگرفتم

دست شستم از دو عالم چون ترا دربر گرفتم

یاد داری قتلگه، نشناختم جسم شریفت

خم شدم بابا نشانت را ز انگشتر گرفتم

هر چه کردم جستجو انگشت و انگشتر ندیدم

پس سراغ حضرتت از عمه ی مضطر گرفتم

در مقام قرب بودم مات جسم چاک چاکت

تا برای شیعیان، پیغام زان حنجر گرفتم

سوختم آتش گرفتم، چون خود از شیعیانم

ز اولین پیغام تو، دستور تا آخر گرفتم

داشتم می مردم از غم، در کنار کشته ی تو

لب بر آن حنجر نهادم، زندگی از سر گرفتم

بر تن آزردهی من بوسه میزد تازیانه

من برای توشه ی ره، بوسه زآن پیکر گرفتم

بس که سیلی زد عدو، در راه وصلت بر رخ من

پیکرم نیلی شده سبقت ز نیلوفر گرفتم

از زمانی که سرت در کوفه شد، میهمان خولی

تو شدی خاکستر من رنگ خاکستر گرفتم

خواهر کوچکترم چون دید، رأست در خرابه

داد جان در پیش رویم من غمی دیگر گرفتم

خوش بحال خواهرم! جان کرد قربانِ سرتو

من گران جانم که ماندم، قبر تو در بر گرفتم

این من و این جان ناقابل فدای خاک کویت

تا نپنداری که جز تو مونس دیگر گرفتم

مجلس نامحرمان دیدی مرا بازوی بسته

آستین را پیش رویم، همچنان معجر گرفتم

خوب میخواندی تو قرآن، ای فدای اشک چشمت

تا میان طشت زر بودی تو، لیک من آذر گرفتم

ای پدر بعد از تو من دیگر نخواهم زندگی را

مرگ رازین زندگانی ای پدر خوشتر گرفتم.

***

در زیارت اربعین امام حسین علیه السلام، آمده است:وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِيكَ لِيَسْتَنْقِذَ عِبَادَك َمن الْجَهَالَةِ و حَيرةِ الضَّلَالَة.»، (مفاتیح الجنان، زیارت اربعین)، امام صادق علیه السلام، در این فراز از زیارت خطاب به خداوند متعال عرض می کند که: امام حسین علیه السلام، خون قلب خود را در راه تو بذل نمود، تا بندگان تو را از جهالت و حيرت و سرگردانى ِ گمراهى نجات دهد.

یکی از مباحثی که در قرآن کریم مورد توجه قرار گرفته است، صفات جاهلان می باشد، یکی از صفات جاهلان این است که جاهلان آلوده به گناه هستند که در برابر وسوسه‌های شیطانی و شهوات توانائی ندارند. در سوره ی یوسف از زبان آن حضرت آمده است:قالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَی مِمَّا یدْعُونَنی‌ إِلَیهِ وَ إِلاَّ تَصْرِفْ عَنِّی کَیدَهُنَّ أَصْبُ إِلَیهِنَّ وَ أَکُنْ مِنَ‌الْجاهِلینَ»،(یوسف) گفت: پروردگارا! زندان نزد من محبوبتر است از آنچه اینها مرا بسوى آن مى‌خوانند! و اگر مکر و نیرنگ آنها را از من باز نگردانى، بسوى آنان متمایل خواهم شد و از جاهلان خواهم بود.

آیه بیان‌گر اینست که کار زشت و گناه در محضر خداوند از کسانی سر می‌زند که در جهل به سر می‌برند؛ کسانی که از حقوق و حدود الهی غافلند؛ و یا علم به اوامر و نواهی الهی دارند، اما به علم خود عمل نکرده و خودشان را به جهالت زده‌اند که اینان نیز از نظر قرآن جزء جاهلانند. (طبرسى، فضل‌بن‌حسن‌؛ تفسیر جوامع الجامع‌، تهران‌، دانشگاه تهران و مدیریت حوزه علمیه قم،‌ 1377ش‌، چاپ اول، ج‌2، ص8.).

بنابراین؛ امام حسین علیه السلام، به شهادت رسیده است به این منظور که امت اسلامی را از جهالت و گناه نجات بخشد. پس برای نزدیکی به امام حسین علیه السلام، بر ما لازم است که تمام توان خویش را به کار گیریم و از گناه دوری نمائیم، و به هدف امام حسین علیه السلام، پایبند باشیم. و این لازمه ی عشق و محبت به امام حسین علیه السلام است. والسلام، التماس دعا.

پیامبر گرامی اسلام فرمود:يوم غدير خُمّ أفضل أعياد أُمّتي، و هو اليوم الذي أمرني اللَّه تعالى ذكره بنصب أخي عليّ بن أبي طالب عَلَماً لأُمّتي يهتدون به من بعدي، و هو اليوم الذي أكمل اللَّه فيه الدين، و أتمَّ على أُمّتي فيه النعمة، و رضيَ لهم الإسلام ديناً».(امالی صدوق، ص 125، حدیث 8)، روز غدیر خمّ بر ترین عید امّت من است، وآن روزی است که خداوند بمن دستور داد برادرم علی بن ابی طالب علیهماالسلام  را رهبر برای امّتم قرار دهم که بعد ازمن به سبب او هدایت شوند، وآن روزی است که خداوند دین را درآن روزکامل نمود، ونعمت را برامّتم تمام کرده،  و اسلام را به عنوان آئين (جاودان) شما پذيرفت‏.

حقیقت این است که اهل بیت پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه وآله وسلم، در میان خلایق، عروۀ الوثق و ریسمان محکم خداوند هستند که از آسمان فرو آویخته شده و آدمیان را بر بام آسمان برده، از فرش به عرش می‌کشانند. آنان متولیان و مجریان دین خداوند و برگزیدگان اویند. کسانی که دست در دست آن بندگان پاک نهند و دین و کیش خویش را از آنان برگیرند، بر فرش سلیمان فرود آمده، و از تلبیس دیوان رهایی می‌یابند. غدیر خم به همین منظور، توسط رسول گرامی اسلام، به امر خداوند متعال، انجام گرفت که مردم بعد از پیامبر به بی راهه نروند. و لذا فرمود:من کنت مولاه فهذا علی مولاه»، بدین گونه بود که مولای متقیان، امیر مؤمنین و مؤمنات گردید. فرا رسیدن عید سعید غدیر خم، و عید الله الاکبر را بر شما تبریک و تهنیت عرض می نمایم. به همین مناسبت حدیث گهربار امام صادق علیه السلام، را که محمّد بن جمال الدّین مکّی معروف به شهید اوّل» در کتاب شریف الاربعون حدیثا» خود آورده است، تقدیم می نمایم. 

محمد‌بن‌حرب هلالي كه امير مدينه بود، به محضر مبارك امام صادق(سلام الله عليه) مشرف می شود و عرض می کند که:يابن رسول الله في نفسي مسئلةٌ اريد ان اسئلك عنها» بر من سؤالی پیش آمده می خواهم که از شما بپرسم. امام صادق علیه السلام، می فرماید: إن شئت أخبرتک بمسألتک قبل أن تسألنی، و إن شئت فاسئل» آیا می خواهی که به تو خبر دهم که چه می خواهی بپرسی، قبل از اینکه سؤالت را مطرح نمائی، و یا می خواهی که خودت بپرسی؟ و اگر خواستي علم ما را بداني من به تو می گويم چه مي‌خواهي سؤال بنمایی.

محمد‌بن‌حرب هلالي امير مدينه می گوید؛ من به امام صادق علیه السلام، عرض کردم که؛يابن رسول الله و بأي شيء تعرف ما في نفسي قبل سؤالي عنه» ای پسر رسول خدا، قبل از اينكه من بپرسم، شما از كجا مي‌دانيد که در دل من چه خبر است؟ و من از آن از شما می پرسم؟ حضرت فرمود، که بر اساس یک آیه، و یک حدیث نبوی، ممکن است که انسان از اسرار دیگران با خبر شود.

خداوند متعال در سوره ی حجر» می فرماید:اِنَّ في ذلِكَ َلآياتٍ لِلْمُتَوَسِّمينَ)، همانا در اين سرگذشت، براى اشارت‌فهمان و تيزبينان نشانه‌هايى روشن است. متوسم از وسم» است و وسم» به معنای علامت است، متوسم یعنی علامت شناس، چیز هایی که در درون انسان و جزء درونمایه ی او می باشد، علامتی دارد، و متوسمین این علامت ها را می فهمند. امام صادق علیه السلام، فرمود:بالتوسم أ ما سمعت قول الله عزوجل (ان فی ذلک لایات للمتوسمین) ما علامت شناس و با توسم می فهمیم، آیا سخن خداوند را نشنیدی که می فرماید: در این سرگذشت، برای متوسمین نشانه هایی است. طبق این آیه ی مبارکه معلوم می گردد که در بین امت اسلامی متوسم وجود دارد، و مصداق کامل آن اهل بیت پیامبرند. دلیل روایی هم قول رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم، است که فرموده است:اتقوا فراسة المؤمن فانه ينظر بنور الله عزوجل»،پروا داشته باشید از فراست و زیرکی مؤمن، زیرا که او به نور خداوند تعالی می نگرد. یک وقت انسان با نور بصر می بیند که تنها می تواند اجسام را و بیرون را مشاهده نماید، اما وقتی که با نور السماوات والارض، می بیند، درون را هم می تواند مشاهده کند.

امير مدينه بعد از اينكه امكانش ثابت شد، عرض كرد یابن رسول الله فاخبرنی بمسئلتی» بفرمائید که من چه می خواهم از شما بپرسم؟ امام صادق(سلام الله عليه) به امير مدينه فرمود:أردت ان تسئلني عن رسول الله(صلّي الله عليه و آله و سلّم) لم لم يطق حمله عليٌ(عليه السلام) عند حد الاصنام عن سطح الكعبة» تو مي‌خواهي بپرسي كه وقتي وجود مبارك پيغمبر فاتحانه وارد مكه شدند خواستند كعبه را از لوث بتها پاك كنند بتهاي پشت بام كعبه را دور بريزند، اوّل خود رسول گرامی اسلام (ص)، پا گذاشتند روي دوش امیر المؤمنین علی بن ابی طالب علیه السلام، حضرت امير ديد كه نمي‌تواند حضرت پيغمبر را تحمل كند و پيغمبر(صلّي الله عليه و آله و سلّم) به حضرت امير فرمود؛ حالا تو بيا روي دوش من، وجود مبارك امير المؤمین، اول خيلي حيا كرد و حاضر نشد، چون دستور پيغمبر صلی الله علیه وآله وسلم، بود اين كار را كرد، و پا را گذاشت روي دوش پيغمبر و بتها را از بالاي كعبه برداشت. سؤال شما اين است از طرفي حضرت امير(سلام الله عليه) آن توان را دارد كه در قلعه خيبر را بكند و چهل زراع دور بيندازد، دری که او را چهل نفر باز و بسته می کردند. اين قدرت علي است، از طرف دیگر هم وجود مبارك پيغمبر(صلّي الله عليه و آله و سلّم) سوار يك مركب عادي مثل شتر، اسب، و حمار مي‌شدند، در سفر معراج سوار براق شد، این نشان می دهد که قدرت حضرت امير علیه السلام، به مراتب بيشتر از قدرت مركوب ها بوده است، پس چطور شد كه علي‌بن‌ابي‌طالب نتوانست پيغمبر را تحمل بكند؟ حضرت فرمود كه تو مي‌خواستي اين را بپرسي.

امیر مدینه عرض می کند:والله اردت ان اسئلک بابن رسول الله» قسم به خدا من مي‌خواستم همين مطلب را بپرسم. حالا فاخبرني» رازش را بفرمائید كه چرا آنجا توانیست و اینجا نتوانیست؟

امام صادق(سلام الله عليه) طبق اين نقل فرمود: ان علياً(عليه السلام) له برسول الله شرفٌ و به ارتفع» درست است که أئمۀ معصومین علیهم السلام، در نشئه ملكوت نور واحدند، و جا براي این بحث نيست كه كدام افضل است و كدام مفضول، چون كثرتي در كار نيست. اما در عالم طبيعت در عالم كثرت بالأخره قرآن بر پيغمبر نازل شد، بر حضرت امیر كه نازل نشد. نبوت براي پيغمبر است، رسالت براي پيغمبر است، قرآن براي پيغمبر است، به بركت پيغمبر علي‌بن‌ابي‌طالب مشرف شد و بالا آمد برسول الله شرف و به ارتفع و به وصل الي اطفاء نار شرك و ابطال كل مبعودٍ دون الله عزوجل و لو علاه النبي» اگر پيغمبر روي دوش حضرت امير قرار مي‌گرفت و حضرت امير وسيله ارتفاع پيغمبر قرار مي‌گرفت، ولو علاه النبي(صلّي الله عليه و آله و سلّم) لحط الاصنام لكان بعلي مرتفعاً و مشرفاً و واصلاً الي حط الاصنام» لازمه‌اش اين بود كه پيغمبر به وسيله حضرت امير بيايد بالا در حالي كه اين‌چنين نيست ولو كان ذلك كذلك لكان افضل منه» اگر اين ‌طور بود كه علي‌بن‌ابي‌طالب باعث ارتفاع و تشرف پيغمبر مي‌شد، حضرت امير افضل از پيغمبر بود ـ معاذ الله ـ بعد نمونه‌هایی ذكر می کند كه اهل بيت به وسيله پيغمبر بالا آمدند اين بالا آمدن ظاهري هم نشان آن بالا آمدن باطني است الا تري ان علياً(عليه السلام) قال لما علوت ظهر رسول الله(صلّي الله عليه و آله و سلّم) شرّفت و ارتفعت حتي لو شئت ان انال السماء لنلتها» مگر نمي‌داني كه حضرت امير گفت وقتي من پا روي دوش پيغمبر گذاشتم آنقدر احساس ارتفاع و شرف كردم كه اگر مي‌خواستم دستم به آسمان برسد، مي‌رسيد. أ ما علمت ان المصباح هو الذي يهتدي به في الظلمة و انبعاث نوره من اصله و قد قال عليٌ(عليه السلام) انا من احمد كالضوء من الضوء يا كالضوء من المضيء» آیا ندانستی که این چراغ است که به وسیله آن در تاریکی راه یافته می شود و شعاع نور از اصل نور است، علی علیه السّلام فرمود: من از احمدم، همچون روشنایی که از نور است. یعنی مگر نه اين است كه نور از چراغ است؟ از آن معدن و از آن اصل است؟ حضرت امير يك نوري است كه از چراغ نبوت كمك مي‌گيرد چه اينكه خود حضرت امير هم گفت؛ من همان طور كه نور ضوء از مضيء كمك مي‌گيرد من هم از پيغمبر كمك مي‌گيرم، أ ما علمت ان محمداً و علياً(صلوات الله و سلامه عليهما) كانا نوراً بين يدي الله جل جلاله قبل خلق الخلق بالفي العام و ان الملائكة لما رأت ذلك النور رأت له اصلاً قد انشع و منه شعاعٌ لامع فقالت: إلهنا و سیّدنا ما هذا النّور؟ فأوحی اللَّه عزّ و جلّ إلیهم: هذا نور من نوری، أصله نبوّة، و فرعه إمامة:أمّا النّبوّة فلمحمّد عبدی و رسولی. وأمّا الإمامة فلعلیّ حجّتی و ولیّی، و لولاهما ما خلقت خلقی. أما علمت أنّ رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله رفع یدی علیّ علیه السّلام بغدیر خمّ حتّی نظر النّاس إلی بیاض إبطیهما، فجعله مولی المسلمین و إمامهم. و قد احتمل الحسن و الحسین علیهما السّلام یوم حظیرة بنی النّجّار. فلمّا قال له بعض أصحابه: ناولنی أحدهما یا رسول اللَّه. قال صلّی اللَّه علیه و آله: نعم الحامل أنا، و نعم الرّاکبان، و أبوهما خیر منهما. وأنّه صلّی اللَّه علیه و آله کان یصلّی بأصحابه فأطال سجدة من سجداته، فلمّا سلّم قیل له: یا رسول اللَّه لقد أطلت هذه السّجدة؟ فقال صلّی اللَّه علیه و آله إنّ ابنی إرتحلنی فکرهت أعجّله حتّی ینزل.

و إنّما أراد بذلک رفعهم و تشریفهم، و النّبیّ صلّی اللَّه علیه و آله رسول نبیّ، إمام، و علیّ علیه السّلام إمام لیس بنبیّ و لا رسول، فهو غیر مطیق لحمل أثقال النّبوّة.»آیا ندانستی که محمّد و علی- که درود خدا بر آن دو باد- دو هزار سال پیش از آنکه خلق شوند هر دو نوری در پیشگاه خداوند متعال بودند؟ و چون فرشتگان آن نور را دیدند که شعاعی تابان از آن درخشیدن گرفت، گفتند: معبودا و بزرگوارا! این نور چیست؟ آنگاه بود که خداوند تعالی به آنان وحی فرستاد که این نور، نور من است؛ اصلش نبوّت و فرعش امامت است. اما نبوّت برای بنده ام و فرستاده ام محمّد است، و امّا امامت برای حجّتم و دوستم، علی است، و اگر این دو نبودند مخلوقم را نمی آفریدم.

آیا ندانستی که پیامبر اکرم صلّی اللَّه علیه و آله، در غدیر خمّ دو دست علی علیه السّلام گرفت، به نحوی که مردم زیر بغل آن دو را می دیدند، و او را سرپرست و امام مردم قرار داد؟

و روزی در سرای بنی نجّار، حسن و حسین را به دوش گرفته بود یکی از اصحابش به آن حضرت گفت: یکی از این دو را به من بده که به دوش بگیرم، حضرت فرمود: خودم خوب باربری هستم! و این دو هم خوب سواره ای هستند، و پدرشان از آنها بهتر است. و روزی با اصحابش نماز می خواند، سجده ای از سجده هایش را طول داد. چون سلام داد، گفتند: یا رسول اللَّه سجده را طول دادی. فرمود: پسرم بر من سوار شده بود، دوست نداشتم پیاده اش کنم تا خود پایین آید. اينها تمثيل معقول به محسوس است، يعني همان طور كه ظاهراً پيغمبر اينها را بالا برده باطناً هم پيغمبر اينها را بالا برده است. و همه این امور برای نشان دادن رفعت و شرافت آنان بود و پیامبر اکرم صلّی اللَّه علیه و آله خود رسول، نبیّ و امام بود و علی علیه السّلام فقط امام بود نه رسول بود و نه نبیّ، پس او تحمّل سنگینی مقام نبوّت را نداشت.

سپس محمد بن حرب هلالی عرض می کند که:زدنی یا ابن رسول الله» ای پسر رسول خدا بیشتر برایم بیان فرما. امام صادق علیه السلام، به امیر مدینه می فرماید؛ تو آن شایستگی و لیاقت را داری که بیشتر برایت بگویم. إنّ رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله حمل علیّا علی ظهره یرید بذلک أنّه أبو ولده، و إمام الأئمّة من صلبه، کما حوّل رداءه فی صلاة الاستسقاء. و أراد أن یعلم أصحابه بذلک أنّه قد تحوّل الجدب خصبا.» رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله، علی علیه السّلام را بر دوشش گرفت تا به مردم بفهماند که او پدر فرزندانش، و امام امامان از صلبش است، عبایش را در نماز باران وارونه پوشید تا به اصحابش بفهماند که این کار نشانه ی تحوّل از سختی و خشکسالی به آسانی و فراخسالی است.

مستحب است و جزء آداب نماز استسقاء است كه آن امام جماعت عبايش را پشت رو كند، حاکم مدینه و دیگران علت را نمي‌دانند كه عبا پشت و رو كردن برای چيست؟ و چه كسي اين كار را كرده است؟ وجود مبارك امام صادق به عنوان راز كار پيغمبر، اين را دارد به امير مدينه مي‌گويد، که حضرت رسول خدا(صلّي الله عليه و آله و سلّم) چند تا كار كرد، علي‌بن‌ابي‌طالب را بلند كرد تا نشانه آن رفعت ملكوتي باشد، در نماز استسقاء عبايش را برگرداند تا به مردم بفهماند اوضاع برگشته است، آن قحطي و گراني و بي آبي و خشكسالي به ترسالي تبديل شده است، خواست مردم را با اين وضع بفهماند.

امير مدينه وقتي كه اين لطف سرشار را از وجود مبارك امام صادق(سلام الله عليه) ديد عرض كرد كه زدني يا ابن رسول الله» حالا كه به ما لطف داريد يك مطلب ديگري هم بفرماييد، آن‌گاه وجود مبارك امام صادق اين مطلب را فرمود: احتمل رسول الله(صلّي الله عليه و آله و سلّم) علياً يريد بذلك ان يعلم قومه انه هو الذي يخفف عن ظهر رسول الله ما عليه من الدين و الاداة و الادا عنه من بعده» پیامبر (ص)، حضرت امير را روي دوش خودش قرار داد تا به همه اعلام كند كسي كه دوش پيغمبر را سبك مي‌كند، همين علي بن ابی طالب است، که آن وعده‌هاي او و آن دين هاي او و دستورهاي او را، از دوش پيغمبر برمي‌دارد. همين علي‌بن‌ابي‌طالب است که خيلي از وعده‌ها بود كه حضرت به امت داد، و زنده نماند تا آن وعده‌ها را عمل كند، حضرت امير عمل كرد و مانند آن.

باز هم حاکم مدینه عرض کرد؛یا ابن رسول اللَّه زدنی» پسر رسول خدا بیشتر برایم بفرمائید. فقال(عليه السلام) انه قد احتمله و ما حمل لانه معصومٌ لا يحمل ما حمل لانه معصومٌ لا يحمل وزراً و تكون اقواله و افعاله عند جميع الناس حكمتاً و صوابا. وقد قال النّبیّ صلّی اللَّه علیه و آله لعلیّ: یا علیّ إنّ اللَّه تبارک و تعالی حمّلنی ذنوب شیعتک ثمّ غفرها لی، و ذلک قوله عزّ و جلّ لِیَغْفِرَ لَکَ اللَّهُ ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِکَ وَ ما تَأَخَّرَ. و لمّا أنزل اللَّه تبارک و تعالی یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا عَلَیْکُمْ أَنْفُسَکُمْ. قال النّبیّ صلّی اللَّه علیه و آله أیّها النّاس علیکم لا یضرّکم من ضلّ إذا اهتدیتم و علی نفسی و أخی أطیعوا علیّا فإنّه مطهّر، معصوم، لا یضلّ و لا یشقی.ثمّ تلا هذه الآیة قُلْ أَطِیعُوا اللَّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّما عَلَیْهِ ما حُمِّلَ وَ عَلَیْکُمْ ما حُمِّلْتُمْ الآیة.»

رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله که آن حضرت را به دوش گرفت، معصوم بود و گناهی مرتکب نمی شد. بنا بر این جمیع گفتار و افعال او در حضور مردم بر اساس حکمت و مصلحتی بوده است.

پیامبر به علی فرمود: ای علی! خداوند متعال گناهان شیعیانت را به عهده من نهاد و سپس همه را آمرزید و این است سخن خدای تعالی که می فرماید: لِیَغْفِرَ لَکَ اللَّهُ ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِکَ وَ ما تَأَخَّرَ» خداوند گناهان پیشین و پسین تو را تاکنون بیامرزد.{اين ناظر به مقام شفاعت است نه اينكه ـ معاذ الله ـ گناهان شيعه بر پيغمبر تحميل شد، بعد بخشيده شد، نه‌خير، به پيغمبر حق شفاعت داده شد كه قف تشفع و تشفع» (وَ لَسَوْفَ يُعْطيكَ رَبُّكَ فَتَرْضي) همه گفتند ناظر به مقام شفاعت است.} و چون خدای تعالی آیه یاأَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا عَلَیْکُمْ أَنْفُسَکُمْ» ای کسانی که ایمان آورده اید به خودتان بپردازید» را نازل کرد. پیامبر اکرم صلی اللَّه علیه و آله فرمود، هان ای مردم، به خودتان بپردازید، که هر گاه هدایت یابید آن کس که گمراه است نمی تواند به شما زیانی برساند و به من و برادرم بپردازید، علی را اطاعت کنید زیرا که او پاکیزه و معصوم است، نه گمراه است و نه بدبخت. سپس این آیه را خواند:قُلْ أَطِیعُوا اللَّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّما عَلَیْهِ ما حُمِّلَ وَ عَلَیْکُمْ ما حُمِّلْتُمْ» بگو: خدا و پیامبر را اطاعت کنید، پس اگر پشت نمودید،(بدانید که) بر عهده اوست آنچه تکلیف شده و بر عهده شماست آنچه موظّف هستید.

سپس امام صادق علیه السّلام فرمود: أیّها الأمیر لو أخبرتک بما فی حمل النّبیّ صلّی اللَّه علیه و آله علیّا علیه السّلام عند حطّ الأصنام من سطح الکعبة من المعانی الّتی أرادها به لقلت: إنّ جعفر بن محمّد لمجنون، فحسبک من ذلک ما قد سمعت. فقمت إلیه و قبّلت رأسه، و قلت: اللَّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسالَتَهُ.» ای امیر؛ اگر تو را از فلسفه تمام نکات و ریزه کاریهای رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله در مورد بر دوش گرفتن علی مرتضی و فرو ریختن بتها بر بام کعبه خبر دهم، هر آینه خواهی گفت که: جعفر بن محمّد دیوانه شده است! پس همین مقدار که شنیدی برای تو کافی است.

سرانجام به جانب آن حضرت رفتم و سرش را بوسیدم و گفتم:اللَّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسالَتَهُ»، خدا بهتر می داند که رسالتش را کجا قرار دهد.

متن حدیث

الحدیث الحادی و الثلاثون

و بالاسناد المقدم- إلی ابن بابویه قال: حدثنا أحمد بن محمّد المکتب قال: حدّثنا أحمد بن محمد بن الورّاق قال: حدّثنی بشر بن سعید بن قولویه المعدّل بالرافقة قال: حدّثنا عبد الجبار بن کثیر التمیمی، قال:سمعت محمّد بن حرب الهلالی أمیر المدینة یقول: سألت جعفر بن محمّد علیه السّلام فقلت: یا ابن رسول اللَّه فی نفسی مسألة أرید أن أسألک عنها؟

قال: إن شئت أخبرتک بمسألتک قبل أن تسألنی، و إن شئت فسل.

فقلت له: یا ابن رسول اللَّه و بأیّ شی ء تعرف ما فی نفسی قبل سؤالی عنه؟

قال: بالتّوسّم و التّفرّس أما سمعت قول اللَّه عزّ و جلّ: إِنَّ فِی ذلِکَ لآَیاتٍ لِلْمُتَوَسِّمِینَ؟! و قول رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله اتّقوا فراسة المؤمن فإنّه بنور اللَّه عزّ و جلّ.

قال: فقلت له: یا ابن رسول اللَّه فأخبرنی مسألتی.

قال: أردت أن تسألنی عن رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله لم لم یطق حمله علیّ علیه السلام عند حطّ الأصنام عن سطح الکعبة مع قوّته و شدّته و ما ظهر منه فی قلع باب القموص بخیبر و الرّمی بها وراءه أربعین ذراعا، و کان لا یطیق حمله أربعون رجلا، و قد کان رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله یرکب النّاقة و الفرس و البغلة و الحمار، و رکب البراق لیلة المعراج، و کلّ من ذلک دون علیّ علیه السّلام فی القوّة و الشدّة؟

قال: فقلت له: عن هذا- و اللَّه- أردت أن أسألک یا ابن رسول اللَّه فأخبرنی؟

فقال: إنّ علیّا علیه السّلام له برسول اللَّه شرف و به ارتفع، و به وصل إلی إطفاء نار الشّرک و إبطال کلّ معبود دون اللَّه عزّ و جلّ و لو علاه النّبیّ صلّی اللَّه علیه و آله لحطّ الأصنام لکان بعلیّ علیه السلام مرتفعا و مشرّفا و واصلا إلی حطّ الأصنام، و لو کان ذلک کذلک لکان أفضل منه.

ألا تری أنّ علیّا علیه السّلام قال: لمّا علوت ظهر رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله شرّفت و ارتفعت حتّی لو شئت أن أنال السّماء لنلتها؟

أما علمت أنّ المصباح هو الّذی یهتدی به فی الظّلمة، و انبعاث نوره من أصله و قد قال علیّ علیه السّلام أنا من أحمد کالضّوء.

أما علمت أنّ محمّدا و علیّا صلوات اللَّه علیهما کانا نورا بین یدی اللَّه جلّ جلاله قبل خلق الخلق بألفی عام.

و أنّ الملائکة لمّا رأت ذلک النّور، رأت له أصلا قد انشعب منه شعاع لا مع فقالت: إلهنا و سیّدنا ما هذا النّور؟ فأوحی اللَّه عزّ و جلّ إلیهم: هذا نور من نوری، أصله نبوّة، و فرعه إمامة: أمّا النّبوّة فلمحمّد عبدی و رسولی. وأمّا الإمامة فلعلیّ حجّتی و ولیّی، و لولاهما ما خلقت خلقی. أما علمت أنّ رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله رفع یدی علیّ علیه السّلام بغدیر خمّ حتّی نظر النّاس إلی بیاض إبطیهما، فجعله مولی المسلمین و إمامهم. و قد احتمل الحسن و الحسین علیهما السّلام یوم حظیرة بنی النّجّار. فلمّا قال له بعض أصحابه: ناولنی أحدهما یا رسول اللَّه. قال صلّی اللَّه علیه و آله: نعم الحامل أنا، و نعم الرّاکبان، و أبوهما خیر منهما. و أنّه صلّی اللَّه علیه و آله کان یصلّی بأصحابه فأطال سجدة من سجداته، فلمّا سلّم قیل له: یا رسول اللَّه لقد أطلت هذه السّجدة؟ فقال صلّی اللَّه علیه و آله إنّ ابنی إرتحلنی فکرهت أعجّله حتّی ینزل.

و إنّما أراد بذلک رفعهم و تشریفهم، و النّبیّ صلّی اللَّه علیه و آله رسول نبیّ، إمام، و علیّ علیه السّلام إمام لیس بنبیّ و لا رسول، فهو غیر مطیق لحمل أثقال النّبوّة.

قال محمّد بن حرب الهلالی: زدنی یا ابن رسول اللَّه.

فقال علیه السّلام: إنّک لأهل لّیادة، إنّ رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله حمل علیّا علی ظهره یرید بذلک أنّه أبو ولده، و إمام الأئمّة من صلبه، کما حوّل رداءه فی صلاة الاستسقاء. و أراد أن یعلم أصحابه بذلک أنّه قد تحوّل الجدب خصبا.

قال: فقلت له: زدنی یا ابن رسول اللَّه.

فقال علیه السّلام: احتمل رسول اللَّه صلّی اللَّه علیه و آله علیّا یرید بذلک أن یعلم قومه أنّه هو الّذی یخفّف عن ظهر رسول اللَّه ما علیه من الدّین و العدات و الأداء عنه من بعده.

قال: فقلت: یا ابن رسول اللَّه زدنی: فقال علیه السّلام: إنّه قد احتمله، و ما حمل إلّا لأنّه صلّی اللَّه علیه و آله معصوم لا یحمل وزرا فت أقواله و أفعاله عند مجمع النّاس حکمة و صوابا. و قد قال النّبیّ صلّی اللَّه علیه و آله لعلیّ: یا علیّ إنّ اللَّه تبارک و تعالی حمّلنی ذنوب شیعتک ثمّ غفرها لی، و ذلک قوله عزّ و جلّ لِیَغْفِرَ لَکَ اللَّهُ ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِکَ وَ ما تَأَخَّرَ.

و لمّا أنزل اللَّه تبارک و تعالی یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا عَلَیْکُمْ أَنْفُسَکُمْ.

قال النّبیّ صلّی اللَّه علیه و آله أیّها النّاس علیکم لا یضرّکم من ضلّ إذا اهتدیتم و علی نفسی و أخی أطیعوا علیّا فإنّه مطهّر، معصوم، لا یضلّ و لا یشقی.

ثمّ تلا هذه الآیة قُلْ أَطِیعُوا اللَّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّما عَلَیْهِ ما حُمِّلَ وَ عَلَیْکُمْ ما حُمِّلْتُمْ الآیة.

ثمّ قال الصّادق علیه السّلام لی: أیّها الأمیر لو أخبرتک بما فی حمل النّبیّ صلّی اللَّه علیه و آله علیّا علیه السّلام عند حطّ الأصنام من سطح الکعبة من المعانی الّتی أرادها به لقلت: إنّ جعفر بن محمّد لمجنون، فحسبک من ذلک ما قد سمعت.

فقمت إلیه و قبّلت رأسه، و قلت: اللَّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسالَتَهُ. والسلام، التماس دعا.

در آستانه ی ولادت با سعادت امام همام، امام هادی علیه السلام، قرار داریم، پیشاپیش درخشش ستاره ی دهم ولایت و امامت را به محبین حضرتش تبریک و شاد باش، عرض می نمایم. بسیار بجاست که با گرامی داشتن یاد و خاطره ی حضرت و شاد بودن در شادی شان، از این فرصت استفاده نموده و درسهایی از ایشان بگریم که سعادت دنیا و آخرت ما در گرو متابعت از ائمه علیهم السلام هستند. به این جهت چند حدیث گهر بار از امام هادی به عنوان چراغ راه تقدیم  ارادتمندان حضرت می نمایم.

امام هادی علیه‌السلام در سخنی نورانی، دنیا را اینگونه  معرفی می نماید:الدُّنیا سوقٌ، رَبِحَ فی‌ها قَومٌ وخَسِرَ آخَرونَ.»، (تحف العقول: ص ۴۸۳، بحار الأنوار: ج ۷۸ ص ۳۶۶ ح ۶.)، دنیا، بازاری است که قومی در آن سود بُردند و شماری دیگر، زیان کردند.

اگر انسان در این حدیث شریف دقت نماید، به خوبی در می یابد که این سخن حضرت چقدر حکیمانه است و هشدار است برای ما که از خواب غفلت بیدار شویم، حال که وارد این بازار شدیم، باید تمام تلاش ما در این راستا باشد که زیان و ضرر نبینیم. و از سود این بازار بهره مند گردیم. در حدیث دیگر حضرت در این زمینه توضیح می دهد که:الناس فی الدنیا بالاموال و فی الاخرۀ بالاعمال.»، (بحارالأنوار، ج ۷۸، ص ۳۶۸.)، اعتبار مردم در دنیا به اموال است و در آخرت به اعمال است. بدین معنا که انسان باعمل نیک می تواند زندگی آخرتش را تأمین نماید. در این دنیا وقتی به دنبال مال حرکت می کنیم باید از مسیر آخرت باشد، که به دنیا و آخرت باهم برسیم ، و اگر بر سر دو راهی قرار گرفتیم که حتما یکی را بر گزینیم، باید دنیارا فدای آخرت نمائیم، زیرا؛ آخرت سرای همیشگی است، و دنیا زود گذر، عقل ایجاب می کند، زندگی جاویدانه را در مقابل زندگی فانی نفروشیم که زیان غیر قابل جبران خواهد بود. در حدیث دیگری حضرت به این نکته اشاره می کند که:اُذکُرْ مَصرَعَکَ بینَ یَدَی أهلِکَ؛ ولا طَبیبَ یَمنَعُکَ، ولا حَبیبَ یَنفَعُکَ.»، (بحار الأنوار: ج ۷۸،ص۳۷۰،) به یادآور آن هنگامی را که پیش روی خانواده‌ات در بستر مرگ افتاده ای و نه طبیبی می‌تواند جلو مردنت را بگیرد و نه دوستی به‌کارت می‌آید. وقتی که انسان چنین لحظه ای را بیاد آورد، و همیشه این سخن گهر بار در مقابل چشمش به نمایش در آید، مطمئینا تمام تلاش خود را به کار می گیرد که در این بازار ضرر نکند، و تمام  مشکلات را به جان می خرد که رضایت الهی را در همه ی امور مقدم  بر خواهش های نفسانی خود نماید. و این حدیث امام هادی علیه السلام، را نصب العین خویش قرار می دهد که حضرت می فرماید:اِنَّ اللّهَ جَعَلَ الدُّنیا دارَ بلوی وَالاْخِرَةَ دارَ عُقْبی وَجَـعَلَ بلوی الدُّنیا لِثَـوابِ الاْخِـرَةِ سَبَبَا وَثَوابَ الاْخِرَةِ مِنْ بلوی الدُّنیا عِوَضا.»، (تحف العقول، ص۷۷۲)، خداوند، دنیا را جای گرفتاری قرار داده و آخــرت را سـرای پـاداش، گرفتاری دنیا را سبب ثواب آخرت قرار داده و ثـواب آخـرت را عـوض گرفتـاری دنـیا. با این اندیشه است که انسان مؤمن توان مقابله ای بالا در بلاها دارد و سختی‌های دنیا را برای ارزشمند سازی خویش در آخرت تحمّل می‌سازد. در حدیث دیگر، امام هادى عليه السلام می فرماید: اِنَّ الْحَرامَ لا يَنْمى وَ اِنْ نَمى لا يُبارَكُ لَهُ فيهِ وَ ما اَنـْفَقَهُ لَمْ يُؤجَرْعَلَيْهِ وَ ما خَلَّـفَهُ كانَ زادَهُ اِلَى النّارِ.»، (کافی ج5،ص 125، ح 7)،به راستى كه حرام، افزايش نمى يابد و اگر افزايش يابد، بركتى ندارد و اگر انفاق شود،پاداشى ندارد و اگر بماند، توشه اى به سوى آتش خواهد بود. والسلام، التماس دعا.

فرارسیدن سالروز شهادت جانگداز امام باقر علیه السلام، را تسلیت عرض می کنم.

امام باقرعلیه السلام، در سه شنبه، یا جمعه اول ماه رجب سال ۵۷ هجری قمری، در مدینه به دنیا آمد. (دلائل الإمامة، ص۲۱۵؛ إعلام الورى، ج‏۱، ص۴۹۸.) شهادت امام باقر علیه السلام،  را ۷ ذی‌الحجه سال ۱۱۴ هجری قمری دانسته‌اند؛(فرق الشیعة، ص ۶۱.) که توسط هشام بن عبد الملک، مسموم و به شهادت رسیده است. (کفعمی، المصباح، ص ۶۹۱.)

امام باقر علیه السلام، فرزند امام سجاد علیه السلام، و نوه امام حسین علیه السلام، است. مادر وی ام عبدالله، دختر امام حسن مجتبی علیه السلام، می باشد. چون نسب امام باقر علیه السلام هم به امام حسن علیه السلام، و هم به امام حسین علیه السلام می‌رسد، به او لقب هاشمیٌ بین هاشمیَین، علویٌ بین علویَین و فاطمیٌ بین فاطمیَین دادند. (قمی رازی، کفایة الاثر، ص۱۴۴-۱۴۵.)

امام باقر علیه السلام، حدود 19، سال امامت نمود، و جنبش علمی بزرگی پدید آورد که در دوره امامت فرزندش امام صادق علیه السلام، به اوج خود رسید. ایشان در علم، زهد، عظمت و فضیلت، سرآمد بود.

از آن حضرت روایات بسیاری در زمینه‌های فقه، توحید، سنت نبوی، قرآن، اخلاق و آداب نقل شده است. در دوره امامت او، گام‎های بزرگی در تدوین دیدگاه ‎های شیعه در رشته‌های گوناگون اخلاق، فقه، کلام، تفسیر و. برداشته شد. بزرگان اهل سنت نیز به شهرت علمی و دینی امام باقرعلیه السلام، گواهی داده‌اند. طبق منابع تاریخی، امام باقر علیه السلام، هنگام واقعه کربلا خردسال بوده و در این واقعه حضور داشته است.

پیامبر گرامی اسلام، صلی الله علیه وآله وسلم، ده‌ ها سال قبل از به دنیا آمدن امام باقر علیه السلام،  نام او را محمد و لقبش را باقر به معنای شکافنده علم، قرار داد. حدیث جابر و روایات دیگر بر این نامگذاری دلالت می‌کند. (قمی رازی، کفایة الاثر، ص۱۴۴-۱۴۵.)

احادیث گهربار از امام باقر علیه السلام

1-امام باقر علیه السلام :تَبَسُّمُ الرَّجُلِ في وَجهِ أخيهِ المُؤمِنِ حَسَنَةٌ،(بحار الأنوار ، ج ۷۴ ، ص ۲۸۸.)، لبخند انسان به روى برادر دينى اش حسنه است.

2- امام باقر علیه السلام:ما حَسَنَةُ الدُّنيا إلاّ صِلَةَ الإخوانِ و المَعارِفِ، (بحار الأنوار ، ج ۴۶ ، ص ۲۹۱.) خوبىِ دنيا جز در پيوند با برادران و آشنايان نيست.

3- امام باقر علیه السلام:ايّاكَ و الكَسَلَ و الضَّجَرَ فَإنَّهُما مِفتاحُ كُلِّ شَرٍّ، (تحف العقول ، ص ۲۹۵.)، از تنبلى و بى حوصلگى بپرهيز كه اين دو كليد هر بدى هستند.

4- امام  باقر علیه السلام:لا يسلم احد من الذنوب حتي يخزن لسانه.، (بحارالانوار،ج75،ص178.)، هيچ كس از گناهان سالم نمي ماند ، مگر اينكه زبانش را نگه دارد.

5- امام باقر علیه السلام:إيّاكَ و التَّفريطَ عِندَ إمكانِ الفُرصَةِ فَإنَّهُ مَيَدانٌ يَجري لأِهلِهِ الخُسرانُ.، (تحف العقول، ص 286.)، مبادا فرصت هاى به دست آمده را از دست بدهى كه در اين ميدان آن كه وقت را ضايع كند، زيان مى بيند.

6-امام باقر علیه السلام:إذا خَرَجنا مِنَ الحَمّامِ خَرَجنا مُتَعَمِّمِينَ شِتاءً كانَ أو صَيفا . . . هُوَ أمانٌ مِنَ الصُّداعِ، (مكارم الأخلاق ، ص 55.)، وقتى از حمّام خارج مى شويم ـ چه در زمستان و چه در تابستان ـ سر خود را مى پوشانيم؛ اين كار براى جلوگيرى از سر درد است. والسلام، التماس دعا

در آستانه ی شهادت امام همام امام جواد علیه السلام، قرار داریم. شهادت مظلومانه ی آن حضرت را به همه ی محبان حضرتش تسلیت عرض می نمایم.امام محمد تقی علیه السلام در 10 رجب 195 هجری قمری در مدینه به دنیا آمدند و در آخر ذی القعده سال 220 هجری قمری توسط معتصم عباسی بوسیله همسر نا نجیبش ام الفضل، در بغداد به شهادت رسید و در کنار مزار پدربزرگشان امام موسی کاظم علیه السلام در کاظمین به خاک سپرده شدند. امام جواد علیه السلام در 8 سالگی به امامت رسید و در زمان شهادت تنها 25 سال سن داشت، از این رو جوان ترین امام در زمان شهادت به حساب می آیند.در ادامه توجه شما سرور گرامی را به یک حدیث گهر از آن حضرت جلب می نمایم.

امام جواد علیه السلام می فرماید: ثَلاثُ خِصالٍ تَجْتَلِبُ بِهِنَّ الْمَحَبَّةُ: الاْنْصافُ فِى الْمُعاشَرَةِ، وَ الْمُواساةُ فِى الشِّدِّةِ، وَ الاْنْطِواعُ وَ الرُّجُوعُ إلى قَلْبٍ سَليمٍ. (بحارانوار، ج۷۵، ص۸۲). سه خصلت جلب محبّت مى‌كند:1- انصاف داشتن در معاشرت با مردم. 2- هم‌دردى در مشكلات آنها. 3- همراه و همدم شدن با معنوياتال.

یکی از خواست های طبیعی هر انسان این است که محبوب دلها باشد، و دیگران او را دوست بدارند. در زیارت امین الله» می خوانیم .محبوبۀ فی ارضک و سمائک.» خدایا مرا از کسانی قرار بده که در زمین و آسمان محبوب باشم. امام جواد علیه السلام، می فرماید؛ یکی از راه های جلب محبت دیگران، انصاف داشتن در معاشرت بادیگران است، که متأسفانه امروزه در جامعه بسیار کم یاب است. و اگر این صفت انسانی در بین مردم حاکم باشد، بسیاری از مشکلات جامعه حل می شود و محبت و صمیمیت بین احاد مردم، و خانواده ها، افزایش پیدا می کند و موجب اطمینان و آرامش در جامعه و خانواده می گردد. امام جواد علیه السلام،راه دیگری برای جلب محبت دیگران را همدردی با مشکلات آفراد می داند. حقیقت این است که انسان از نظر عاطفی نیازمند توجه دیگران است، اگر کسی نمی تواند مشکلی از دیگری حل کند، حد اقلش این است که با زبان خوش با او همدردی نماید، و دلسوزانه او را تسلی دهد، تا مقداری از آلام روحی او کاسته شود. مضمون حدیث شریفی از پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله وسلم، این است که هر چند توانگر باشی، با مال نمی توانی دل همگان را بدست آوری، ولی با زبان خوش می توانی دل دیگران را بدست آوری. سومین راه برای جلب محبت دیگران، همدم شدن با معنویت است که امام جواد علیه السلام، بیان فرموده است. سر مطلب در این است که خداوند متعال مقلب القلوب است، اگر کسی رابطه اش با خداوند محکم باشد، او همه کاره ی جهان است. مضمون حدیث دیگر این است که خداوند اگر کسی را دوست بدارد، به جبرئیل فرمان می دهد که ندا دهد، هان ای مخلوقات، خداوند فلانی را دوست می دارد و شما هم او را دوست بدارید، این فرمان خداوند تکوینا به همه چیز اثر می کند. به همین جهت است که گاهی انسانی کسی را که اصلا نمی شناسد، برای اولین بار که چهره ی او را می بیند، در دلش می نشیند و محبت او را در دل خود احساس می کند. در روایت دیگر از امیر المومنین علی بن ابی طالب علیه السلام است که می فرماید: البشاشۀ حبالۀ المودۀ» حکمت 6 نهج البلاغه، گشاده رویی دامی برای بدست آوردن دوستی دیگران است. امید وارم که این احادیث نورانی چراغ راه مان باشد، و در دنیا و آخرت از نور آن بهره مند گردیم. والسلام. التماس دعا.